Kalbim ağrıyor,daralıyorum.
Tesellisiz bir acı çekiyorum.
İlaçlar faydasız unutmaya.
Şarkılar da...
Her şarkı seni anlatmakta.
Dinleyemiyorum.
Sokaklara atıyorum kendimi.
Ne evim, ne sokaklar,
ne de vücudum sığabileceğim kadar büyük değil.
Ne insanlar aralarında kaybolabileceğim kadar kalabalık,
ne de hayallerim beni alıp sürükleyemeyecek kadar güçsüz değil.
Ayaklarım her günkü gibi
ihanet adımları atıyor senin ayak izlerin üzerinde
Karla karışık bir yağmur başlıyor;
tıpkı o günkü gibi,
gene o çay bahçemizde oturuyorum.
Aynı garson geliyor, gene, ’kapalı yerimiz var; burada ıslanmayın,’ diyor.
Salak!
Seni burada bırakıp gitmeyeceğimi tahmin edemiyor.
Ona, aynı bardaklarla iki çay getirmesini söylüyorum, getiriyor.
Senin bardağındaki dudak izlerini öpüyorum...
Bir kız geliyor yanıma, arkadaş olmamızı istiyor,
’içindeki acıları söküp atmak için’ diyerek;
’yaşadığım acılardan kurtulmak istemiyorum,’ diyorum ona,
kaçıyorum.
Sana benzediğini sandığım bir kız arkadaşım vardı, bundan bir süre evvel.
Denedim.
Olmadı.
Koyamadım senin yerine;
bir daha denememek üzere kapattım o sayfayı.
Seni düşünerek yaşamak istiyorum,
öyle yaşlanmak...


Annem oturtuyor dizlerinin önüne,
nasihat ediyor, ölenle ölünmeyeceğine dair.
Koyuyorum yüzümü,
gözyaşlarımı dolduruyorum kucağına,
saçlarımı okşuyor,
senin okşadığın gibi;
hani derdim ya sana,
’tıpkı annem gibi okşuyorsun’ diye, işte öyle...
Bilmiyor seni, sensiz yaşayamayacak kadar çok sevdiğimi.
Seni anlatmak istiyorum ona,
doğru dürüst dinlemiyor bile,
abuk subuk nasihatlerini sürdürerek,
’böyle yaşlanılamıyacağını,’ söylüyor.
Kızıyorum.
’Lütfen, beni yalnız bırak anne," diyorum;
küserek gidiyor.


Kalbim ağrıyor.
Daralıyorum.
Sen yoksun ya, canım yanıyor.
Uyuyamıyorum.
Uykusuz açan sabahlara güneş doğmasın istiyorum.
Her gündüz geceye dönüşsün.
Gerçi, ne gündüzlerde, ne gecelerde ölmek daha kolay değil ama,
hiç değilse geceler daha yakın ölüme.
Ne yeşil, ne mavi, doğanın tüm renkleri karanlık.
Bir damla deniz olmuşum,
kaybolmuşum,
sırtımda büyütüyorum denizi,
taşıyamıyorum.
Hayatın sonu bu...
Seninle yaşadıklarımızın izleri olmasa,
çoktan terk edeceğim bu şehri ya,
senden sonra bir de onlardan uzak kalmayı istemiyorum