Afredita...Şiirin hikayesini görmek için tıklayın Beynimin dalaşı...
Hüznüm erguvan çiçeklerinin dallarında ağlaşırken
Hoyrat bir bahar tutukladı kalbimi Eteğime topladığım papatyalar Ve Dilsiz yüreğimin sahibi şahit olsun ki Ölüyorum bu kederden. Bülbüller umuduma şakımaktan sıkıldı Afredita Sineme asılı kalan z/amansız mevsimler gibi Üşüdüm dilinden çıkan zehirli kelimelerden Kış masalının artığı idi sanki sözlerin Gidemedim Kaçamadım Kurtulamadım bu zemheriden Şimdilerde Tehlikeli şiirler s/üzülüyor düşlerimin ülkesinden Mülteci satırlar k/ıtır k/ıtır kemiriyor k/ağıtlarımı Maneviyatsız bir hiçliğe prangalandı ruhum Ellerim kirlendi Bitti direncim!... Karanlığa koşarken düşüncelerim Tökesen adımlarımın yönü bütünüyle k/ayıp aslında Y/er/siz bir kayboluş hikayesi tartaklıyor hislerimi Yolsuz kalmış dalgın babalar görüyorum elleri boş ceplerinde Kendine müsait oda bulamayan Düşkün anneler geziniyor fikrimin dehlizinde Sonra; Avluya terk edilmiş bir bebek b/ölüyor uykularım/ı/da Yana yakıla bestelenmiş türküler mırıldanıyor yorgun sesim Gıdım gıdım eridim, adın gibi biliyorsun Gözlerin şahit Afredita "Bir çift el açıldı gökyüzüne Ben mübah bir gecenin koynunda ç/ağlarken Sen hangi günahın sabahına uyanıyorsun Afredita Gel/me istersen bundan sonra İlk defa bu kadar D/üşüyorum sana!.. Yüreği Sürgün//Kevser Baysal Köln |
İlk defa bu kadar d/üşüyorum sana
Harikasın balım.Çok beğendim gönlüne sağlık.
Kocaman sevgiler bıraktım sayfana.