Uzun zaman geçti
Acım hafifliyormu ne?
Aslında kızıyorum kendime
Bu kadar nankörlük olurmu diye?

Ya da kabulleniyormuyum bir varmış ile bir yokmuşluğunu
Sen de mi masal’dın
Hiç mi olmadın o bütün gidenler gibi
Unutuyormuyum yoksa bir zamanlar yaşamışlığını...?

Ölüm öyle bir gerçek ki
Artık yoksun
Ve ben yüreğime üşüşen kuduz yalnızlığımla
Seni çok özlüyorum

Aklımın çıkmaz sokaklarına karlar yağıyor
İçerim buz kırağı
Yüreğim yanıyor
Nasıl desem ki
Tarifsiz bir acı işte
Böyle tüm benliğimi kaplıyor...

Sonra seni düşlüyorum
Rüyalarıma giriyorsun zaman zaman
Ölüm kokan nefesine su serpmek üzere
Avuçlarıma kartaneciklerini topluyorum
Sana getiriyorum Babacığım
Sakın ölme
Ne olur bu gece ölme
Son defa bakabileyim gözlerine

Suya dönüştüler

Son nefesine yetiştiremedim bak yine


Hiç görmediğim bir resmini buldum dün gece
Bakıp bakıp çok ağladım
Öpmeye doyamadığım o titreyen ellerine

Nicedir papatyalardan taç yapmadım saçlarıma
Hani gülemiyorumda eskisi kadar
Baharı sen gideli bir daha görmedim mi ne
Büyüyormuyum acaba
Alışıyormuyum babasızlığıma
Bi de gamsızlaştım ki sorma
Böyle bi karmakarışığım son günlerde

O gün gömdüler seni
Ablalarımda bir isyan bir gürültü
Herkes bağır çağır birbirini yedi
Benim boynum üzerine toprak atıldığı gün eğildi
Senden sonra
Doğrumu bir daha bulamadım BABA

Azap görmüş köpek gibi kıvrandım
Sürgün edildim diyar diyar dolandım
Senden sonra bir hayli horlandım
Gittiğin o yerlerde yer varmıdır bana
Toprak, yavruna darmıdır Baba...


Yüreği Sürgün // Kevser Baysal
Köln, 25. Mart 2014