"Peki ya sonra"? diye soruyorsun öylemi?

Sonrası nasıl olsunki Asûde
Kırlangıçlar terkedeli beri bu şehri
Kuşlar kanat çırpmayı unuttu

Yol üzerindeki cansız yatan ölü köpeğe ağlayan güvercinler de fazla yaşamadı
Nihayetinde hayat benide uyuttu

Halbu ki
Elleri koynunda kalmış
Ağıt yakan anneleri gördüm Asûde
Duydukça onları, s/ağırlaştım kendime

Yüreğimin sesini duyabilmek için
Hep geceyi bekler oldum böyle
Mübahatı yok biliyorum
Zarar olsanda fikrime

Ayaklı ceset gibi dolaşırken
Aslında bir mevta taşıyorum içimde
Ayrılıktan arta kalan

Neyleyim

Yokluyorsun aklımı işte zaman zaman

Hücrelerimi ayrılık donatırken
Bir sensizlik yapışıyor döşüme
İçinden çıkamıyorum

Ağlıyorum için için Asûde

Sonra, kar tanecikleri takılıyor kirpiklerime
Kar’lar üzerine çiziyorum ayak izlerini
Ellerim ararken ellerini
Yıkılıp yumrukluyorum dizlerimi

Boğazıma dizilmiş lokma gibisin yar
Yutkunsam uğunduğum
Nefes alsam boğulduğumsun
Üstelik, öyle kolay değil
İçinde sen olan sensizliği
Tarif etmek çok zor

Tasnifleyemiyorum

İlk terkedilişim
Son ayrılığımsın

Bildiğim sokaklarda kayboluşum
S/en ağır imtihanımsın



Yüreği Sürgün // Kevser Baysal
Köln

ŞİİRİMİ GÜNE LAYIK GÖREN SEÇKİ KURULUNA, SONSUZ TEŞEKKÜR VE SAYGIM İLE...