Asûde... (Zihnimin Labirenti)
"Peki ya sonra"? diye soruyorsun öylemi?
Sonrası nasıl olsunki Asûde Kırlangıçlar terkedeli beri bu şehri Kuşlar kanat çırpmayı unuttu Yol üzerindeki cansız yatan ölü köpeğe ağlayan güvercinler de fazla yaşamadı Nihayetinde hayat benide uyuttu Halbu ki Elleri koynunda kalmış Ağıt yakan anneleri gördüm Asûde Duydukça onları, s/ağırlaştım kendime Yüreğimin sesini duyabilmek için Hep geceyi bekler oldum böyle Mübahatı yok biliyorum Zarar olsanda fikrime Ayaklı ceset gibi dolaşırken Aslında bir mevta taşıyorum içimde Ayrılıktan arta kalan Neyleyim Yokluyorsun aklımı işte zaman zaman Hücrelerimi ayrılık donatırken Bir sensizlik yapışıyor döşüme İçinden çıkamıyorum Ağlıyorum için için Asûde Sonra, kar tanecikleri takılıyor kirpiklerime Kar’lar üzerine çiziyorum ayak izlerini Ellerim ararken ellerini Yıkılıp yumrukluyorum dizlerimi Boğazıma dizilmiş lokma gibisin yar Yutkunsam uğunduğum Nefes alsam boğulduğumsun Üstelik, öyle kolay değil İçinde sen olan sensizliği Tarif etmek çok zor Tasnifleyemiyorum İlk terkedilişim Son ayrılığımsın Bildiğim sokaklarda kayboluşum S/en ağır imtihanımsın Yüreği Sürgün // Kevser Baysal Köln ŞİİRİMİ GÜNE LAYIK GÖREN SEÇKİ KURULUNA, SONSUZ TEŞEKKÜR VE SAYGIM İLE... |