"...

Eski yeni şiirler okunurken
ahitler nasılsa
tanrının evinde döküyorum içimi
kaç günah ve acı büyütüyorum dünyaya
her biri kimliksiz çocuk misali…

..."

Alabildiğince derin anlamlarla,
nefes nefese ilerliyor dizeler..
şiirdeki ses yankılarının ilk dizeden son dizeye kadar yansıması şaiirin kurgudaki ustalığının göstergesi.
Bu şiiri teknik bağlamda anlatmaktan öte, anlam katmanlarını açmak gerek.
Her dizenin üstüne adeta tan düşmüş.
Şair; bir yüzleşme anında içsel çatışmasını, pişmanlıklarını, özlemlerini, hataların, hatta korktuğu ve koruduğu günühlarını nasılda birbir dökmüş.

"...

şimdi içiyorum gözlerinden şarabı
kehanetler biçiyorum kendime
ey beni bende sayıklatan yıllar
dünde kaldı öptüğüm anılar
gelirsen müjdelerle gel ne olur
hep yanımda kal.

...."

Ama bu yüzleşmeden umut naraları atarak ayrılyor şair.
Özlemlerini sancısıyla bekleiği zaferin doğumunu izliyor sanki;

"....

arsız bir sarmaşık gibi dolanır ellerim
özlemek böyle bir şey mi?
hiçbir söz geçmiyor yanımdan sensiz
gelsen, ışığa döner yüzüm
bu şehirde kiplenir dilimiz belki.

...."

Güne yaraşır bir şiirdi.
Şairi kutluyor
saygılarımı sunuyorum.