İki Işık Arasında’Ya ölümdür senden bana kalan ya da zulüm Nefsine hükmedemezsen boşa yaşarsın bu âlemi Kim gitmedi ki, sen mi kalacaksın geri? Bir tatlı nida bir tebessüm kalsa da senden Gelip geçeceksin bu hayat bilmecesinden. Gönlüme düştükçe büyüyen insanlar var Ve yükseldikçe küçülen insanlar... Güldükçe, ömrüne ömür ver Allah’ım dediklerim... Ağladıkça, yüzüne yüz sürülmeyen kulların var Kimsesiz kalan ruhlar var dünya üzerinde Sana sığınıp nefes alan gönül huzur içinde... İnsanlar arasında sıkışanlar kendi âleminde... Yolunu şaşırmış, nefis diyenler azap içinde... Sahipsiz sananlar var gökyüzünde uçan kuşu! Aklı ermez , gelip geçen yolcu bile bilir bunu Sarılıp bir top beze yatmaz mı senden önce ki kulu? Gözünü kamaştıran malı sahiplenen sen bilmez misin bunu? Kabre sığmaz kibir, giden gitti bu kahır kimedir? Elinden tutmadığın huzur, ruhunda değilse kimdedir? El açıp dilenme artık, defterin kapandı senin! Ne yaptıysan hayatında hepsiyle yüzleşeceksin. İki ışık arasındaki hayat kısa gelir hayallerine... Geride bıraktıkların ağlarsa ağlasın kendi haline Sen dön de bir bak toprak altında yatan bedenine Azap içinde, uyan ruhum uyan desen de nafile Can bedenden çıktı bir kere, El-Fatiha ölen nefsine... Yunus Özkan 6.3.2015 13:45 |
Yorum da harika olmuş.