İşte budur şiir denilen dedirtti resmen.Baştan sona mükemmel bir işleyiş.

Dut yapraklarından kelebekliğe giden sancılı yol haritasını çizmiş her bir dize.

Anlamsal bütünlük baştan sona korunmuş.Bir tek imge vardı aslında koskocaman şiirde. Bir tek hatta eğretileme.Ama benzeyen sadece betimlenmiş.

Tırtılın kelebe dönüşü....Kelebek yaşama dönüşü ...tırtıl beklenilen sancılı anı imlemiş...Diğer bütün imgeler bu ana imge üstünde yürümüş yan damarlar gibi, ana artere doğru.


Ne yazdığını, nasıl yazdığını bilen bilinçli kaleminden ve yüreğinden öptüm lacim. Teşekkürler şiir için.


Çok sevgimle şiir şiir atan kalbine.

bazı şiirleri okuduktan sonra diyorum ki; dursun zaman...kimse bi yere kıpırdamasın...kimse yerli-yersiz konuşmasın...dünya tepsi gibi dümdüz olsun...yusyuvarlak oldu da n'oldu?..elimize mi alabildik...sığabildik mi içine sanki?..düz olsun ki pencereden bakınca her karışını görebilelim hiç değilse...her şey yerli yerinde duruyor mu bakalım...o denizler...o ağaçlar...o evler...o yıldızlar..o şehirler dumanını ağır ağır üfürüyor mu öyle?..bize bi yamuk yapacak mı, bi çizik atacak mı bilelim...bilelim ve ona göre saflarımızı tutalım...

arkanı dönmeye gelmiyor oysa hayat...hep bir adım önde...bizden önce giyinip, kuşanmış her bişeyini...tedbiri elden bırakmıyor...ve her gün kalbine birini gömüyor...her gün devasa çukurlar açıyor hücrende...her gün bir tabutu iki omzunda taşıyorsun farkında olmadan...üst üste yığdıkların elini kolunu bağlıyor...verdiği ağırlıkla yerinden bile kalkamıyorsun...kendini tepretecek olsan yerin çekim kuvvetine yenilip, yere çörekleneceksin bu sefer de...belki şimdi üstümde öyle bir ağırlık vardır ondan böyle yazıyorum bilemiyorum...ama bazen öyle anlamsız geliyor her şey...tıpkı bunları yazmış olmanın kimseye bi faydası olmayacağı gibi...

kendi koğuşumuzda kendi voltamızı atıyoruz sanki...anahtar da elimizde, zincirimiz de...o kapıyı açıp gitmek veya kendimizi serbest bırakmak yerine, aylarca göz hapsinde tutup, uzun bir süre o zinciri takıyoruz ayağımıza...kırıpta atamıyoruz bi türlü o paslı prangayı...sanki halimizden memnunuz böyle...sanki dışarının soğuk havası iliklerimize işleyip, bizi daha beter edecek ve bir ömür boyu rehin alacak gibi paranoya düşüncelerle boğuşup, kendi hücremizde bir çıkış yolu bulamamanın ezikliğini yaşayıp, kendimize bile bile bu işkenceyi yaşatmaktan zevk duyuyoruz...ha bir de yüreğimizi kavuran özgürlük ateşi var bu hengamenin içinde...hürriyetine hem kavuşmak isteyen hem de dört duvara kendini mahkum eden insan modeli çiziyoruz her gün...

aslında sana başka güzel masallar anlatacaktım naze...bazen bir cümlenin sarsıntısıyla, sert bir rüzgarın yüzüme ters yönden çarpması sonucu cereyanda kalıyorum...ve üşüyorum o zaman...genetik kodlarımızda yok olumlu bir cümle naze...hele ki bu saatten sonra...beyin aksi yönde ani çıkışlar mı yapıyor nedir?..bazen kendim de şaşıyorum...ama alışkınım galiba...

bi replik şöyle diyordu naze: "Doktor biz tekinsiz adamlarız, resmi kayıtlarda da adımızın geçmemesi lazım, bi de ssk' mız da yok bizim"

onun gibi bişey işte...kirpiklerim kuş ölüsü...çırpınışlar nafile naze...

güzel yüreğinden öptüm cancağızım...

sevgiyle...