BaşucuMda bir defter ile kalem;
uykumda sayıkladığım sözcükleri yazmaktayım korkudan.
Unutmak korkusu şiirler doğuruyor.
Doğurdukça yollara saçıyorum okumanı umarak.
Ben gecelerin şairiyim,
Feryadım ile sevdalanmış hasletlerim…
Elleme benim gecelerime,
gündüzlerin senin olsun...

Yaşam bir şekilde sürüyor işte,
ne kadar noksan olsan da,
ne kadar yorulmuşsan da,
tarumar edilmiş bir kuş yuvasında
kuluçkadasın yumurtalarının üstünde...
Umutsuz kalamıyorsun işte…
Elleme benim umutlarıma
Arzuların senin olsun...

İstersen her riyakarlığınla kötüle beni,
Zehirle iftiralarınla tüm çocuksuluğumu…
Sadece, tarih öncesi çağdan kalma bir yaşamsın,
Vahşi bir dünyada elleri kanlı bir avcısın…
Oysa ben,bir mazoşist kadar bağımlıyım acısına sevdamın.
En karasını çektir tükürerek suratıma,
en kavuşulmazını zehret damardan;
kokuşmaya saldıran yaratıklara bırak gerisini.
Sen sevdamla bırak beni başbaşa,
elleri kanlı yaşamın senin olsun...

Gör işte,
yufka yüreğim bir kurtçuk ordusu tarafından kemirilmekte!...
Karanlığı kızıla boyuyor damarlarım,
kızılca kıyamet kopuyor,
tüm karanlıklar artık benim…
S-E-N YOKSUN,
B-E-N Y-O-Ğ-UM…