O KİM Dİ?

(99 Mısrada Naat)

Dengeler değişiyor, oynuyor yer yerinden
Saadetin sultanı geçerken üzerinden
Zaman ve mekân şaşkın, misafiri olduğu
O kimdi, nefesiyle cihanın can bulduğu?

Anlat keşiş Natura, anlat onlara şimdi
‘İşte bu son Peygamber’ dediğin O genç kimdi?

Zemheri yatağında bahar kundaklayan kim?
En karanlık bir çağı aklayıp paklayan kim?
Ondan önce kim derdi, mağlup olacak kibir?
Kim anlayabilirdi yaratan bir, yolu bir?
O kimdi hak adına batıla karşı duran?
O kimdi cehaletin sırtını yere vuran?
Ondan sonra âlemin en adili Ömer’di
Ondan önce kızını diri diri gömerdi
En kanlı bakışları tebessümle kim yendi?
O kimdi meleklerin kıskandığı efendi?
Tüm küfrü kurban edip Kâbe’nin tek taşına
Sanem’in sarayını yıkan kimdi başına?
Hani Lat, nerde Uzza kaldı mı devrilmeyen?
O kimdi kaldırınca eli boş çevrilmeyen?

Yıllar önce söylerdi, sorsalar Bahira’ya
O kimdi, kırk yaşında nur yağdırdı Hira’ya?

Bir ilahi devrimdi ancak anlayan anlar
‘O büyücü’ diyordu onu anlamayanlar
Hani O bir yalancı, yaptıkları yalandı
Ordu kimin elinden Tebük’te suya kandı?
Kimin için dillendi zehirle pişmiş koyun?
Kimin için bozuldu Hayber’de hain oyun?
O kimdi, dokununca dillendiriyor taşı?
Dokununca diniyor Hannane’nin gözyaşı
Ayrı ayrı dururken ayın iki yakası
Onlar ‘tılsım’ diyordu, Şakkul-kamer vakası
Hani balık gölündü, hani güneş çölündü
Kimin inayetiyle ay ikiye bölündü?
Şahit Mescid-i Haram, şahit Mescid-i Aksa
Keramet isteyenler görecek dönüp baksa
Görecekler O kimdi gökleri saya saya
Cebrail eşliğinde çıkan kimdi semaya
Âlemler arasında sınırları kaldıran
Kimdi peygamberlere gökte namaz kıldıran?
Öylesi bir Miraca daveti alan kimdi?
Rabbiyle arasında bir perde kalan kimdi?
Yedi kat gökten alıp hakikatin nurunu
Kim getirdi insana, insanlık onurunu?

Sendin, sendin O sendin hakikat şelalesi
Sendin hakkın kalesi, sendin güneş halesi
Sendin, sendin O sendin Allah’ın sevgilisi
Kâinatın varoluş ruhunun ta kendisi
O sendin ey sevgili, iki cihan sultanı
Cebrail’in can dostu, vahinin son vatanı
Sen ölümsüz baharın zuhur ettiği tansın
Uyananlar uyansın uyanmayanlar yansın
Baharı kucaklıyor adım attığın diyar
Ayağına sıvanan kumlar nasıl bahtiyar
Bir bir yıkamaktalar geçtikleri çağları
Cemalin düştüğünde çözülen buz dağları
O sendin hak adına yürüdükçe ileri
Öz be öz vatanında muhacir ettikleri
Değil mi ki dünyada yaşıyordun gurbeti
Bu mukaddes davanın elemi gül şerbeti
Meşaggat, saadetin sütannesi olurmuş
Her vuslat bir çilede anlamını bulurmuş
Zulme ne sırt çevirdin ne kahrına eğildin
Taşlasın Taif’liler artık yalnız değildin
Ali, Ebubekir’den Hamza, Misab, Cafer’e
Şehadet getiriyor göğsünü gere gere
Sa’d bin Ebi Vakkas’dan, Üveys, Ammar, Bilal’e
Her isim hak adına kazanılmış bir kale
Vakıd, Zeyd Bin Harise, Habbab, Zübeyr Bin Avvam
Her biri haykırıyor, ‘işte bu benim davam’
Hatice’den Ömer’e goncalar kırkı buldu
Onlar cennet çiçeği onlar adanmış kuldu
Gerçeği ilk görenler, ardından ilk gelenler
Güneşe yürüyorlar çöldeki kardelenler
Yürürler, her adımın alnı mermer duvardır
Yürürler, her bedelin açtığı bir yol vardır
Her bedel kâinatın yeniden fethine denk
Her bedel sonsuzlukta ritmi yükselen ahenk

Ve sendin ey Sevgili, pervane oldukları
Hakikat pınarıydı yandıkça buldukları
Siteminde azap var, tebessümünde sefa
Sen Ahmed-i Mahmud’sun sen Muhammed Mustafa

Asr-ı saadet kaldı geçtiğin çağın adı
Hiçbir çağ o manayı bulmadı, bulamadı
Yar belledi ümmetin, ‘Habibim’ dedi Mabud
Boş dönmeyen el senin, senin makam-ı Mahmud
Beşeriyet içinde en mukaddes beşersin
Tebessüm et ya Resul, kuru dallar yeşersin
Ne Veysel Garani’yiz ne Eyyüb El Ensari
Merhametine muhtaç gönüllerin hisarı
Mühürlendi yürekler benlik fethine muhtaç
Mekke’nin kapısını açtığın ihsanla aç
Muhacirin olalım ey en Sevgili ensar
Kuruduk, ‘Hannane’yi’ sardığın şefkatle sar
Abdullah’ın yetimi, Amine’nin öksüzü
Himmet et gün görsün yer, güneş görsün gökyüzü
Duana sığınırız kendimizden, kendimiz
Şefaat Efendimiz dağılmadan bendimiz
Şefaat Efendimiz, şefaat efendimiz…

Şefik Tiryaki

Natura: Peygamber efendimiz 25 yaşlarında iken onu tanıyıp son peygamber olduğunu haber veren keşiş.
Bahira: peygamber efendimiz henüz 11 yaşında iken ondaki ayrıcalıkları fark edip onun son peygamber olduğu haberini veren bilge Hıristiyan.
Lat: İslamiyet’ten önce Kâbe’deki en büyük putlardan biri
Uzza: İslamiyet’ten önce Kâbe’deki en büyük putlardan bir başkası
Hannane: Mescid-i nebevide bulanan kuru hurma kütüğü. Minber yapılmadan önce Resulullah o kütüğe yaslanarak hutbe okurdu, o kütüğe “Hannane” denirdi. Minber yapıldıktan sonra Peygamber efendimiz minderde hutbe okumaya başladığında o kütük ağlamaya başladı ve bu orada bulunan sahabeler tarafından da duyuldu. Bunun üzerine peygamber efendimiz Hannane’nin yanına giderek ona sarıldı ve teselli etti bunun üzerine hannane’nin ağlaması durdu. Peygamber efendimiz buyurdu ki; böyle yapmasam kıyamete kadar ağlamaya devam edecekti.

MÜBAREK MEVLİT KANDİLİNİN BAŞTA ÜLKEM VE İSLAM ALEMİ OLMAK ÜZERE BÜTÜN YARATILMIŞLAR İÇİN HAYIRLARA VESİLE OLMASI TEMENNİLERİMLE.