Bu nasıl güzel armonia
Çiçekler aşağıya doğru büyüdüğünde
Parmaklarımız, tenlerimiz
Fırtınanın allak bullak ettiği zamanlar
Sonsuzluğun verdiği duyguyla
Her şeyden uzak

Sadece kendi ışığımıza doğru...


Bizi görmeyecekler sevgilim
Fısıldayan bir rahmin koynunda uyuyacağız


Son dansımızda
Burada bir merkez var, biliyorum
Kırılma noktasındayız
Kuruyan ırmağın şarkısı bizi çağırdığı gün

Sakinliğin kucağında

Bizi ayıran bu yola
Derinliğin kederiyle evimize gidiyoruz
Aşağıdan kanatlanmaya


İncelmiş iplikler gibi durduğumuz köprüler
Tecrit edilmiş kıyılar


Bu derinlik
Yalın gülüşlerimiz, yine çok karanlık
Çok karanlıkta
Bitiş çizgisinde duruyoruz

Kimliğimizi neon lambalarında duranlar asla sorgulamasın


Çünkü
Bizi biz anlarız, çürük yağmur kokularını
Yeraltının ölü çocuklarını biz anlarız

Ve görmek için birbirimizi ışığı kapatmalıyız...