bu sabahki "dûam,yine sendin ,ey yâr!
sana "âşk’ı neyle üfledim
avuçlarımda hep sen vardın
biliyorum imkansız bir düş bu ,
yanan mumun alazında parlıyorsun
siyah gölgeler düşüyor etrafıma
hayalinle sonsuzluğa dalıyorum damla damla ,
titreyen alevdeki silüetinde kayboluyorum
dışarda yağmur çiseliyor
içimdeki alevler çoktan dönmüş küle..



burda çiçekler kırmızı bu ay
sana aralıktan hayranlıkla bakıyorlar *.*
belki kıskanıyorlar bilmemki
gurbetin miskin gri sabahları yine ruhuma doluyor


bir cebimde Pagos/ un süt tepesinden bir tutam toprak
öbür cebimde Smyrna gecelerinin deniz işiltısı var

dilimde yazdan kalmış ,deniz tuzu aklımda hep o mavi,
dinmiyor susuzluğum bu sağanak yağmurlarla
küreği kayıp tekne gibi eksenimde dönüp duruyorum
seni unutmayı göze alsaydım küserdi kipriklerim
meçhul intiharlar doğurur pusat_lı gözlerim
yakardı bu gurbeti içinde sen olan gözlerim ..



bir an açsam bu öksüz gözlerimi
O siyah saçlarının tellerınde kaybolsam bütün benliğimle
gizemimde ne kadar güzel cümle ve sözcük varsa ,
hepsini mevsim kuşlarının kanadıyla yolladım sana
buralarda hangi çiçek tomurcuk açsa
kokluyorum kokusunda sen varsın biliyorum ..
hangi şehire ayak bassam senin yüzünü arıyorum
Peronda unutulan en son yolcu ben oluyorum



dönüyorum ben hala yanan mumun alazında
adını dudaklarımda ezdim ,
sana diyemediklerimi dizelerimde bir "sır gibi gizledim ,
bir gün belki okursun diye
âşk"dergâhında giydiğım gömlek sırtımda yandı
ey âşk ne vakit düştün şu yetim kalbime söyle ?

kaç seher kaç yıl olmuştuki ,kalbim hep boştu
şimdiyse yüreğimin her çizgisi seni zikreder
muhânnetin dillerine çöktan ’masal olmuşum şimdi

kaybolsam bulutlarda yağmurlar yıkasa yanan bedenimi
yıldız olsam kara gecelerde seni hiç yalnız bırakmasam
seni uzaktan hep izlesem ..





nurcihan