Öğretmen bir kandile benzer, kendini tüketerek başkalarına ışık verir.(Atatürk)

Her daim kalbimdesin sen Ayşe öğretmenim
Istanbul’dan Erzuruma güneşinle gelmiştin
Sınıftaki kocaman soba bazen çatır çatır yanar
Bazende inadı tutar etrafına duman atardı
Öğretmenim tahtaya Ayşe topu tut ,Ali topu at yazarken,
Üşüyordu elleri, ellerini nefesiyle ısıtıyordu
Anlamıştım çok üşüyordun öğretmenim
O çocuk içsesimle diyordum keşke üşümese öğretmenim

Sınıftaki çocuklar biz hiç üşümüyorduk ,
Yada biz ozamanlar üşümeyi mi bilmiyorduk

Çoğunun montu yeni ayakkabısı çizmesi bile yoktu
Ellerimiz mosmor olana dek ikinci teneffüs zili çalana dek,
Okul bahçesinde kartopu oynuyorduk
Öğretmenim sürekli ellerini oğuşturuyor
Hapşırıyor elinde beyaz mendil burnu hep kırmızıydı
Uzerinde kalın örgü kırmızı bir hırkası vardı
Ama o yinede üşüyordu

Kırmızı yakışıyordu öğretmenime
Bayrağımın rengi kırmızıyı ben çok sevmiştim
Bir gün bizlere defterinize bir resim çizin demişti
Ben bir ağaç resmi çizmiştim çizgili defterime
Ağacın tümünü kıpkırmızıya boyamıştım
Sormuştu bana bu ne ?
Ağaç öğretmenim, kırmızı ağaç demiştim sessizce
Ayşe öğretmenim yüzüme bakmıştı
Anne şefkatiyle bir melek gibi gülümsemişti bana
Şimdi nerdesin, bilmiyorum öğretmenim
Kimbilir belki bu sayfada çok güzel şiirler yazıp asıyorsun
Ve ben bilmiyorum öğretmenim,
Keşke bulsam dertleşsem seninle
Sana anlatacağım öyle çok şey var/ki...
Seni hiç ama hiç unutmadım ellerinden öpüyorum
Öğretmenler günün kutlu olsun öğretmenim..


nur