nefessiz odalar ,
sandalyeler başıboş yerlerde idamlık
duvara mıhlanmış kara tahta
önünde tebeşir tozu bulanan keçe silgi karabahtına bırakılmış
bir başına şimdi kara tahta
koltuğunda bir tezek kapısında bir çocuk
öbüründe cehalet yerine dünya vardı oysa
a,b,c,yi astın kirpiklerine ey çocuk
Pir Sultan Abdal gibi ikrar deseydiler
alfabeyi gözlerine asmazdın çocuk

her yanın mahpus duvarı şimdi
elinde ağlar ucu kıvrık bir defter
kalemini kalbinde kırma sen çocuk


asileşiyor içimde suskun kimliğim
yapılan onca hoyratlığa bir kaçak ıslık da ben mi çalsam
zamana yolculuk yapıp Ape Musa’dan bir ilham mı alsam
bu dizginsiz savaşa bir espirimi yapsam

asfaltı delinmiş yolların sağır tınısı ceplerinde amorjinler
gündüzün karartılan güneşini katmış önüne
öznesini baltalıyor kıyısında ki ihtilaller .


ellerinde meşale yürüyorlar zulmün üstüne amojinler
ömrünce kapı arasında özlemle çocuklarını beklediler
Şimdi çocukların ölmemesi için
beyaz tülbentlerinde barış barikatları kurdu amojinler ..