Cemal Gürsel okulumu ,sobalı sınıfımı Ayşe öğretmenimi
kalem defter kokusunu özlerim, zaman zaman .
boynumda asılı kaldı yarısını ,kardeşime verdiğim silgim .
keşke "sihirli bir silgin olsaydı öğretmenim
yoksulluğu silseydin ,öksüzlüğü silseydin öğrencilerin üzerinden
babaların kız oğlan ayırt eden zihniyetini silginle silip kaleminle
düzeltseydin keşke öğretmenim bütün kızlar okusaydı, ..



annem saçlarıma beyaz bir kûrdelâ taksaydı
onu gerçek gül gibi taşıyacaktım at kuyruğu saçlarımda
o/beyaz gül kirlenirse kendi ellerimle incitmeden yıkayacaktım
öğretmenim.


seni hiç unutmadım öğretmenim ,kırmızı uzun örgüden hırka giyerdin malum soğuktu erzurum .
öğretmenim seni çok sevmiştik biz çocuklar
annem gibi çok severdim seni kanatsız bir melektin sen .

bir sabah vedalaştın bizimle tayinin çıkmıştı senin için çok üzülüp ağlamıştık bütün sınıf ..


sen gittin öğretmenim ,elinde kalın sopalı bir örtmen geldi .
sınıfa her ,girdiğinde bizi sıra dayağına çekerdi
o/ incecik elerimiz kıpkırmızı olurdu .
o naif yüzlerimiz ıslanırdı sessiz gözyaşlarımızla acıdan hepimiz yetim öksüzler olurduk birden !
korkudan ailemize diyemezdik!
hiç unutmam o zaman anlamıştım bu dünyada iyi ve kötüler var .
hayat daha ilkokulda bize zorlu / gerçek yüzünü göstermişti .
ilkokul yıllarım hatırıma gelince
önce o/kalin sop/a acıyan ellerim gelir aklıma .
erkek arkadaşların acıyan ellerine defalarca vururdu örtmen
"vay anam "vay nerdeydin sen !
"of elim acıdı şimdi yine ..
sanki ellerimizde nar parçalanırdı kıpkırmızı olurdu küçük avuçlarımız
annem demişti anneler vurursa çiçek olurmuş cennette heryanımız .
ya "örtmen vurursa dedim ne olacak ellerimiz ?



çiçekler ellerimde büyüsün istemiyorum .
toprakta büyüsün istiyorum renk renk ,
anneme sevgili Ayşe öğretmenime bütün öğretmenlere olsun .
o renk renk çiçekler istiyorum..