Yalnızlıktan elleri üşümüş bir çocuğum ben.
Gözlerim ıslak, yüzüm soğuk,
Ve kirpiklerine kırağı çiğ düşmüş bir bulut gibi,
Bardaktan boşalırcasına ağlamaklıyım.
Ne ellerim yanaklarıma uzanır,
Ne de yanaklarımda güller açar.
Hep hüzün,
Hep özlem,
Ve hep,
Kimsesizim.

Geceyarısı gök ışıklarını söndürür üstüme
Bir karanlık sarılır acıyan yaralarıma
Ve elim, yüzüm kendime yabancı kalır
Kendi ülkesine sürgün kalmış bir çocuğum ben

Yeri gelir
Maden ocağında göçük altında kalırım
Göçük altında kalmış bir babanın çocuğu olurum
Yeri gelir
Bir depremin enkazında kalırım
Beton duvarlar arasında can vermiş,
Bir annenin çocuğu olurum.
Yeri gelir
Bir çadırda kalırım
Bir sobası bile yoktur
Heryerim buz gibi üşür
Yeri gelir
Soğuktan ölürüm.
Yeri gelir
Açlıktan ölürüm
Ve bu kimsenin umurunda olmaz
Elimi uzatırım
Elimi tutan bir el olmaz.

Yalnızlıktan elleri üşümüş bir çocuğum ben.
Gözlerim yollarda
Kulağım
Gelecek iyi bir haberi bekler
Ben kimsesiz değilim
Ben umursanmadığı için
Değer verilmediği için
Ve birileri ceplerini dolduracak diye
İhmal edilen
Önlem alınmayan
Yani vicdansızların
Yüreksizlerin kurbanıyım
Günahım tüm vicdansızların boynuna
Ben babamdan ayrı kalmadım
Babam kalbimde yaşıyor
Ellerimi tutmuyor
Gözyaşlarımı silmiyor
Ama yüreğimin içinde yaşıyor
Ya siz nerde yaşıyorsunuz?
Ben bir madenci çocuğuyum
Ben bir depremzedeyim
Ya siz kimsiniz?

İbrahim Dalkılıç