kanadı kırık bir şiir
soğuk bir oda
sağır bir bulut
yalnız bir adam
ve yalnız bir kadın
özlenen bir mutluluğu arıyordu


yine göğsümde siyah bir bulut
upuzun bir bekleyiş
zamansız ağrılar
düşlerde gezen güneş
ötesinden gelen rüzgar
ötesinden gelen idam
ötesinden gelen dar ağacı
ötesinden gelen sensizlik
ötesinden gelen bensizlik
ötesinden gelen bizsiz bir yarın

rotasını kaybetmiş bir tekne
kulakları sağır eden bir çığlık
çöl ortasında kalan bir serçenin açlığı
ve gözlerimde bel altına inen sancılar
deniz dalgalarının vurduğu bir duvar
sokak ortasına düşen yalnızlık
ve sokak lambaları
ve sisli perdeler
ve it gibi titreyen dudaklarım
ve gözlerimdeki korku
ve rastgele gelen bir kapı gıcırtısı
bel kemiğime düşen kanadı kırık özlemler

sonra duvarları yıkmak
sokakları ateşe vermek
kent kent yakmak özlemleri
dilden dile şarkılar söylemek
kulaktan kulağa köprüler kurmak
dudaklarımda bir kadının kırılgan saçları
dudaklarımda bir kadının öfkesi
dudaklarımda bir kadının sessizliği
dudaklarımda bir kadının gözleri
dudaklarımda bir kadının içindeki çığlığı
sessizliği, yalnızlığı, çaresizliği

şimdi karşımda duruyorsun
şimdi karşımda ağlıyorsun
şimdi karşımda özlüyorsun
ne zaman boynuna sarıldım
ne zaman gözyaşlarını sildi parmaklarım
ne zaman saçlarını okşadım
ne zaman göğsüne uzandım
ne zaman sen oldum
ne zaman sen koktu göğsüm
ne zaman sana bulaştı ellerim
sonra hiç durmadan ıslık çalıyordum
ben ıslık çalarken senin adınla çalıyordum
sen kadar gerçek bir düş
sen kadar gerçek bir umut
sen kadar gerçek bir yarın
sen kadar gerçek bir mutluluk gibi

kanadı kırık bir şiir
soğuk bir oda
sağır bir bulut
yalnız bir adam
ve yalnız bir kadın
özlenen bir mutluluğu arıyordu

ibrahim dalkılıç

21.05 izmir
20.02.2021