bittiğini sandığım bu cümleler
kaç kez bitirildi bir yerlerde, birilerinde

bu sessizliğin boşluğa tünediği gecelerde
kaç kere eskidi duvarlar ellerimde
okunmamış şiirler bile
kaç kere


ikinci el bir vicdan arıyorum
içime yeni geliyor bu bende ki
sanki hep denizim, vuruyorum bir yerlere
kıyılarım desen hep saflık
eskitilmiş bir hayal, köreltilmiş bir çift el istiyorum
düşündükçe üşüsün düşlerim
üşüsün her yazmak istediğinde ellerim
dedim ya ben sanki denizim
istemiyorum adı konulmuş kıyılara vurmayı
istemiyorum her defasında unutulmayı


bir gece seyrime konuyor
bileğimde zaman durmuş, bileğimde yıldızlar ölmüş
üşümüş gecenin de elleri
düşündükçe eskimiş
kullanılmış gece
köreltilmiş içindeki mavisi bile


bu geceyi alıyorum içime, tüm kullanılmışların ötesinde
defalarca okunmuş
defalarca unutulmuş
tam içime göre


sanki ben gökyüzüyüm şimdi
adı konulmamış, ucu bucağı olmayan sokaklarımın
kıyısı saflık olan deniz halim ölmüş
yıldızlar bileklerimde büyümüş

yeniden unutulmak için
yeniden hatırlanmış içim