mavinin rengini sordum düş yorumcusu bir şaire
’’mavi zaten bir renk’’ dedi
’’ama sen şair değilsin’’ dedim
bir şair maviye nasıl renk derdi ki


içimde dünden kalma bir ekmeğin dışlanmışlığı
içimde hiç kullanılmamış bir havlu kenarının kimsesizliği
içimde ölü bir çeyiz
içimde mavinin renk olma ihtimaline karşı biriken isyanım
tüm ihtimallerini kurşun kalemle öldürmüş bir şair; içim
sanki maviyim
sanki tükendim


hiç tanımadığım bir şair
hiç başlamadığım bir şiiri böyle tüketti
oysa sokak sokak gezip anlatacaktım onun kirpiklerini
hecelere bölünmüş bir kitap cümlesi gibi
sık ve zor anlaşılan simsiyah kirpiklerini
belki de güneşi yazacaktım onun gözbebeklerine
ama maviyi küçümsedi
kirpiklerini ve tüm sokakları tüketti


ah benim bu alıngan içim
ah benim gezemeden bitirilmiş sokaklarım
ben bir şair sevdim
ama maviyi daha çok sevdim


hiç tanımadığımız insanlar böyle bölebilir mi cümleleri
güneşin yazı olma ihtimaline karşılık
kış, yaza küsebilir mi
veya küçümsenebilir mi benim gözümde büyüyen mavi
mavi ve sokaklar tüketilebilir mi


sevmenin rengini sordum düş yorumcusu bir şaire
’’mavi’’ dedi
hissimin tüm sokaklarında koştum çocuk gibi
’’sen şairsin’’ dedim


ben bir şair sevdim
sonra bir daha sevdim