Kıyısında oturduğum şehir
Bu şehir benim değil mi
Hiç olmaması gereken ayrılıklar
Söyle hiç bitmeyecek mi
Sabırla bekliyorum
Üç öğün ekmek gibi
Saçlarına taktığım
Papatyalardan taçlar
Daha dün kapıdan geçen baharlar gibi

Yokluğunda düşler eskidi
Kırık bir fincan gibi hatıralar
Takvimlerden bir bir yapraklar kopuyor
Dönüyor duvardaki saatte akrepler, yelkovanlar
Kırık bir hatıra defterinin arasında
Sıkıştı kaldı zaman
Başlıyor gözlerde yağmurlar
Nereye dokunsan

Biliyorum hiç bitmeyecek özlemim
Ne denizlere, ne bağlara, bahçelere
Öyleyken bile yabancısı olduk
Kaybolduk bu kan kokan kalabalıklarda

Haydi bırak yakamı
Her gece gönlüme giren davetsiz karanlık
Çocuk düşlerimi çalma
Bu dev yalnızlıklarda kaybolduk
Zaten masallarla büyüdük.
Bir varmış bir yokmuştuk..

Nurten Ak Aygen
12.10.2014