Mülteci duygular

Sabah düşüyor siyah gecenin düşüne
gülüşün ipek yaz serinliği
ismin gölgesinde oturduğun söğüt,
ayaklarının altında akıp giden şırıl şırıl dere
bağbozumunda fikrimin ince gülü.

Desem ki; her yer her şey arapsaçına döndü
kimbilir neyin nesi kimin fesi;
hangi pedagog düzeltebilir çocuk ruhlarımızın
kara yazgını alını, morunu akını ülkenin
şizofrenik hayat hikayeni artık hiç bir şeye hiç kimseye
kızamıyorum.

ve biraz kırılıyorum içten içe
hiçe saydıklarımı saymıyorum bile
ölümler bile düğün gelirken tersine sarmışken çıkrıklar
yok s/ayarken kırklanırken her acı
beslendi zakkum çiçekler kış bahçelerinde.
soysuz erdemini yitirdi her duygu
yerli yurtluyu kovdu yurtlu mülteci:
sabahı müjdeliyor bak ağaran şafak
bir güne daha uyanıyor kuşlar,
yeşil çimenler ve kara toprak!
hiç bir olgudan habersiz saksılarda fesleğenler
rengarenk ortancalar, katır tırnağı çiçekleri, akşam sefaları
güneşin doğuşunu bekliyorlar gönüllü ordu.
sabahın seherinde.
ağlayarak gülerek uyanan çocuklar...

yeter ki; gün eksilmesin pencerenizden...

13/06/2016