1-
Yokoluşun diliyle yazıyorum:
Bu şiirin içinde iktidarsız bir ceset kendini g/ezdirecek
sevmek yaratıysa -şair kendi ruhuna gerecek aşk şemsiyesini
tomurcuğa durmuş seslerin ağırlığı dişlerini kıracak
-damarlarını yarıp- bilinmez salgını gezecek yoksul günceler



2-
Yitirilir duygu kopar sinir
ve şiirin ötesinde geriye boğulan hüzün kalır
seni seviyorum terminalinde çoğullaşan bir inilti yankılanır
son öpüş, tedirginlik, baş döngüsü
sokulurum, sürülürüm soğumuş yanlızlıklara



3-
Sonra herşey benden usulca geçer Ekime
özel bir kalemle sessizliği konuşurum kesik kesik

-En çok dilini kesmeyi düşünür şair kendi suretinde-

Aşkın biricik muellifi ben; bir satırla çözümledim ölümü
beynimin kanatlı karıncası yoruldu başladı ölüm şarkısı
sevdim ve yarattım diye başlayan milâdi ayetler gibi
öp ve yeniden sokul
bedevi gecikmeler devşirmeden beni
kendimle kalmamalıyım

4-
Haydi ölümle başlamayan şiirim
artık imgelerimi cehenneme beş kala sustur
gözlerimden çıkart o kokan uykuları
buğulu çöllere düşme vakti

-vakit yok diyorsam yalan mahşere an var;
kıyamet, kıyamet şimdi.