boşluk en yüce saklayıcı
yeniden başlasa bile hayat
biriken bu rüyayı nehirlere atıp
denizlere karışmasına
göğe bulayıp bulut olmasına
ve ağlamasına izin ver

tekrarlanırken binlerce sene
sonsuz bir parçanın heybetinden kaçıp nereye
oysa büyük bir hazırlığın ustalaşan tenisin
aşkın pembe dudaklarını giyinip
öpebilirsin
alçalan kanatların mavi sesini

uçurumları hazmedecek sevgi senden önce var edildi
boyunu aşması bundan
daha sonra aşkın büyük aynasında
yalnızlığına yakışmayan kara sis azalırken
tutup nefesini atla boşluğa

bir kaç satır saydam hayalin içi boş dibi
duygusuzca kapladıkça içini
renklerin seni yutmasından korkma
acını azaltacak yağmura inandıkça
bir gün
yeşil dudakların olur seninde

döngü dünden kalan bir sebebin ilmi
karnı beyaz çocuğa yalvarmayı öğret
ve seni sevmeyi düş kırıkları içinde
koşarken aralıklardan sarkan ışıkların
kalbine batan ince sızısı
kim bilir hangi sevgilinin eli.