Duvar
kirpiklerini araladığında
pembe ışıkların pencereden doğuşuna ve o sihirli tülle aramızı süsleyen ölü bir yaprağı göğe savuran rüzgarın ne söylediğini anlayacaksın odamızı dolduran sakinliğin kalbine varan korkusu duvara yansıyan ağaçların eski gölgesi konuşurken çiseleyen dillerine ıslık girince mezarı kıpırdayan bir annenin vakitsiz ölümünden kalan zamanlarını diri tutmak adına o duvar kanatları kırık bir sevgiyle sarılmasını gizliyor çocuğuna hala sevgiyi giyiniyorsa bedenin aldatılmışlığı onurlandıracak gerçek tenine kazıdığı bu hissi öksüzlere bildirmekle meşgul sonsuz mevcudiyetin hayale sarkan bahçesinde çocukların avutulmuş kalbini ve kederli bulutların ötesinde yaşayan ve yağdıkça yaraları saran varoluşun mavi ruhunu sarsılmaz bir sabır ile bekleyecekler. |
-duvar...
Karşı gizini saklıyor gece kırığı kanatlarında...
Ortaçağ suskunluğu, çığlığı bir sevi gereksizliğinin rotasını çiziyor suni gökyüzü mavisine...
Az kaldı bulutların yaralarını mavi ile sarmasına...
Sadece bir iç dökümü... şiirin ahtapotvari bir kaç kol ve bacağı işaret diliyle sustuyor kalemimi...
Tebrikler efendim...