ağaç bacaklı çocuklar
siz ki büyük bir umudun kısa kalmış uzvusunuz
siz ki karıncalara kıskançlık edersiniz yuvalarına kaçarken
bir birine denk olmayan başka bahçelerde
ilk adaletsizliğini dayatırdı yaşamak
siz denk düşünürdünüz
dört parçaya bölünmüş mevsimleri giydirmek için göğe

terzilerin metrelerinden korkardınız
büyük ve ulaşılmaz metrelerinden
uzadıkça uzardı paçalarınız
boşluğun ölümlü ayakkabısını giymek yakışmazdı size
bahçelerin çitlerinden korkardınız ağaçların dallarından
taşın ağırlığından ve inadından uçurtmaların

size acıyanların korkularından daha büyük değildi korkularınız
onlar çürümüş bedenlerini toprağa teslim edebilirler
ama nefes alıyorken kuyruğunu terk eden bir kertenkelenin
yaşama azmine sahip değiller

bu orman gözlerini yumduğunda
sisler hediyesini esirgeyen sabahın çocuğuna verecek
sürüngenler toprağın sıcaklığını bilmezler
yada eğilmezler hemen öyle güneşin önünde
değdiği yerin şeklini alan karanlığı giyerler

sen benim kusurlu yanım
sen benim en güzel eksikliğimsin şimdi
öyle olmasaydı bu kadar kirlenir miydi dünya
önümüzde koşanların ayağında.