denizi ilk gördüğümüzde
şehirler beyaz olsun diye
asfaltın sağından sessizce giden
büyük gemilerle suların durgunluğu
havayı hafifleten yüzüne karıştıkça
mutluluğu bir limana bağışlamış
meltemler konuşuyordu benim yerime

hangi soruyu sorsan
verecek hazır bir cevabı olan
bütün göklere varmak adına
oltasını gerip aramızı süsleyen balıkçılar bile
böyle mutlu bir gün geçirmediler

ne terzilerin bitirdiği bir elbiseye sevinmesi
ne de giyinmesi çirkin bir kızın son rüyasını
kalbimizi tüketip geldiğimiz yerde
başı dönen kaldırım taşlarının aniden uyanması
bütün parlak geceleri avucuma taşıyan
başımdan aşağı dökülen ateşin alevlenmesi
oysa aşk küçük adamın adımlarına sığmayan
yıldızlar taşıyordu hayalinde

suskunluğumu hediye ettim dalgalara
hatıraların eridiği dudaklarım olsaydı
öper miydin beni saçlarımdan
veya çıkmaz bir sokak bulsam
pencerelere yalvaran ilk insan yalnızlığım
binlerce yıl sonra ürperip başımı dayadığım da omuzlarına
okşar mıydın denizlerin kokusuyla
veya alıp başını giden bir sandal
incitmesinler yakamozların kalbini bir daha.