"Oysa kahramanlık ve cesaret isterken merhum sevgili..
Bitti kelimesiyle son verir kılı kıpırdamadan sevdim diyen kişi…"

Bir şiiri,kimsesiz bırakılanlara ithaf etmek...yabana atılır bir nezaket ve emek değil bence...zaten şiirin başlığında başlıyor "kimsesizler" yaman kavramıyla aşkın garipliği...sokak çocukları gibi...yetim ve öksüz kalanların yaşam hikayeleri gibi dramatik...yüreklerimizi sarmalarken kimsesizlik...yetimlik...öksüzlük...bir dramın betimlemesi çıkıyor bizleri savuran cinsinden karşımıza...yaman mı yaman bir konu bu...içimize eğilmeyi çoktan unutup da,güncel sanallıklar ve eğlencelerle bastırdığımız yaralarımızın kabukları açılıyor mısraların avazlarında...

sahi ya,nedir bu bitti...gidiyorum...hoşçakal demeler falan...hem de kılı kıpırdamadan...hem de "seni seviyorum"falan derken..."yoluna ölürüm...canım kurban sana..seni,kendimden bile çok seviyorum vb. cümleler savrulurken havada...meğer,"insan,insana can kadar yakınmış da,fakat cihan kadar uzakmış"diye haykırmamak elde mi..?

"Avutur kendini kandırıkçı sarmalamalarla…
Gönül bahçesinden kovulmuştur oysa…
Vaatler, İltifatlar, Sözler bir poşet içine konup…
Kıstırılmıştır kolunun altına…
V e kimsesiz bırakılmıştır.. AŞK…"

ve,aşk kandırır kendini hep...hem de kandırıkçı sarmalamalarla yüreği..."Çok seneler geçti,dönen yok seferinden"şarkısını fısıldar da geceler ona..."oysa,sen kovuldun o gönül bahçesinden"gerçeğini kabullenemez yürek...Ah ki ah...ne vaadler...iltifatlar...geceler...saatler...yeminler...şakalar...hasretler barındırır içinde o sevda...tıpkı reklamlardaki gibi "tak sepeti koluna"misali,barındırdığı maziyi kefenler bir poşete ve kimsesizler mezarlığına yol alır sessizce cenaze namazı kılınıp da,helalleşmeden...Kimilerini de"kimsesizler yurduna...kimilerini,bir dağ başına...kimilerini,bir ıssız mekana..kimilerini...kimilerini...yollar da yollar biryerlere...fakat,ortada kalakalır aşk...nereye gideceğini artık yüreği bilir...

sen yok musun sen ey aşk...işte bir annenin dokuz çocuğa bakıp da,çocukların bir anneye bakamayıp da ortada kaldığı gibi işte böyle kalakalırsun ortalarda...yaman mı yaman bir dram...

tebriklerim,aşk yüzünden..aşkın ortada bıraktıklarına ithaf ettiğiniz bu dramatik betimlemenin güncel realitelerle örtüşmesindeki sarmalanışına ve avazların rengindeki iç seslerin güzelliklerineydi...selam ve saygılarımla...