Lanetlenmiş hastalıklarını saklayan, hastalar gibi..
Hiç olmamış bir geçmişe, özlem duyardınız..
Ruhunuz üşüyordu, ısınmamacasına hemde..
Can çekişen kelimeleriniz vardı, ceplerinizde..
Dilsiz kalırdı ardınızda sevdalar..

Siz Bayım,
Bencildiniz, sevdim dediklerinize..
Yüreğini, yeme oyunları oynar,
Tutkuyla yanmalarını, sağlardınız..
Oysa aşk, küçük gördüğünüz,
Bir ayartma şekliydi sizin için..

En çok gitmeler mutlu ederdi sizi..
Acımadan bıçaklamaktı, akıtmadan kanlarını..
Geriye bakmadan, silerdiniz hayalleri,
Reddettiğiniz, sevgileri koyardınız hain cepliklerinize..
Tüketirdiniz son benliklerine kadar,
Aşk ile beslenen kalp ve bedenleri...

Siz Bayım,
Uçsuz bucaksız hayaller taciriydiniz..
Nerde puslu, buğulu gözlere denk gelseniz..
Küflü yüreğiniz, iştahla kabarır..
Cömert sözleriniz ve akıl oyunlarınızla,
Teslim alırdınız, yenilmiş masumiyetlerini..
Aşka susamış, boşluklar biriktirmiş yüreklerdi,
Şevkle, arsızca arzuladığınız sizin...

O sevgisizlikten örülü duvarlarınız arasında,
Nasılda özlerdiniz, sevmeyi hasret ve gıptayla..
Öylesine acı veriyordu ki size yapaylığınız..
Kaç kez gittiniz ? Kimbilir sizi sevmiş yüreklerden..
Oysa aşk evinize sığınmış kimsesiz bir çocuktu..
Ve siz kendi ellerinizle, yok ederdiniz o çocukluğu..
Ruhunuzun gurbetinde sürüklercesine,
Yok ederdiniz, yalan sevmişlikleriniz içinde..

Siz Bayım,
Yazdığınız veda metinleri, sizin hürriyetinizdi..
Okuduğunuz roman kahramanlarını, taklit ediyordunuz oysaki..
Hayatınızı bir kurmacadan ibaret yaşıyor..
Yaşarkende gülünç gözlükler aradından, bakıp eziyordunuz aşkı.

Her sevda size göre kusur taşıyordu..
Oysa sizde herkes gibi sıcak bir çorbaya,
Sevgiyle hazırlanmış bir ev yemeğine, hasret yaşıyordunuz..
Seyrettiğiniz filmlerde gördüğünüz, iki kişilik sevgi halleri gerçekken,
İdeal kadınlar / İdeal erkekler sevdiklerinin, kusmuklarını bile, temizlerken..
Hayat bu basitliğin ve sıradanlığın içinde gizliyken..
Siz yıllarca bu sıradanlığı hep küçümseyip, hiç düşünmediniz..
Ama sizin küçümsediğiniz bu sıradanlıkta, saklıydı aşk..

Siz Bayım,
Mutluluğu basit bulup, onu sıradan,
İnsanların yaşayabileceğini inanmışken..
Mutsuzluğa o sıradan insanlar kadar,
Katlanamadığınız için acıyordum size..
Hemde kendi düşlerinizin içinde,
Ne denli aciz olduğunuzu gördükçe, acıyordum size..
Çünkü sizin düşlerinizde, kendinize dahi yer yoktu..
Mükemmel ve kusursuz sandığınız kendinizi..
Kafanızda tasarladığınız, aşık hallerinizi..
Sadece ölüler sevebilirdi....

Siz Bayım / Evet siz..!
Yaşarken bu derece saklıyordunuz ya kendinizi..
Şunu bilin ki..!
Bir ölçüsü yoktu sevmenin..
Ne kadar derin severseniz,
O kadar aklınız gider başınızdan,
Eğer bir gün gelirde, göze alırsanız herşeyi..
Sizinde, birisi öper kalbinizdeki, yaralarınızdan..

01/01/2015