nasıl dokunur
nasıl da acıtır
o pembe göğsünde büyüyen acı
çıkma vakti de gecikmiştir
ve güzeldir hâlâ deliler
parmaklarında şeftali kokusu










bir başka şehirde
beni koyuyorum benin yanına
koca bir sıfırla başbaşa
haylaz çocuğu andırmıyor matematik
realist,
huzura giden yolları bile kıskanıyor insan
benden ben dahi çıkmıyor
bir ben olmalıysa eğer
yeri gelir yüzlerinde tebessüm
toprağa tekabül eder
böyle şeyler genelde romanlarda olur
bir köprüden atlarsa insan, geriye kimse kalmaz mesela
çok denklemli mazeretler varmış gibi
altı saniyede bir seks tutkunu
alt dudağından raks ettiriyor eylemsizliği
bir ben olsaydığı tabi

hepsi bu
acı, en acı, geri döndüğümde yalan
daha gözlerimdeki alevi söndürmedi tanrı
can uzun bir zamandan bahsediyorlar
kibarmış örneğin, şefkatli, lavman yapan bir hemşire
çıkagelir
andır, aşkla cesaretlenir
vicdan mezarı ansızın kararırken
anlarsın
yani

o güne kadar ufak tefek yalanlarla başlamışken hayata
en büyük yalandır oysa, ne gerek var ki, tabi
sonrası bir çorabın günler boyu sürecek söküğüne benzerken
konuşur gibi yapar ucuzluk pazarında
kimse görmüyor
kan dahi damarda akarken isyankar
bir deli bulsam, bir delik
yırtılır koca
tamirsiz
ellerimle kaybedilenim
ellerimle öpülesi şiir
fırsat bulunca göreceğim
küçük kız çocukları gibi ihtimaller üzerine
örneğin doktor olacak ya da hemşire
büyüyünce
eğer ölmezse biri daha
biri daha susuzluktan
mesela tabi
yani, kuma düşmezse siki kırığa

bu yaz amacına hitap etmiyor
gelen tepkilerden ötürü rol değiştirince yönetmen
mecburi susuyoruz biz de
belki bir gün dua ederiz
tamir edebilirsek bir gün vicdanımızı
günlükler de okunur
çay demlenir
güzel kadınlar öpülür
çocuklar su içebilir mesela

amacına hitap olabilir umuduyla
nolur nolmaz
yani, bir karşılık ummadan
af.

’bari koşabilseler az daha’