ölüm'ce bir şiir
yüreğimin avuçlarına tutuşturuyorum kimsesizliğimi
kulağıma küpe yapıp, kendimi sağırlaştırıyorum siz’sizliğime iki yakamda yalnızlığın el izleri tutup göğsümden çekiyorlar beni bilinmedik hüzünlere. adres sormuyor kalp ağrısı hicranım sızıyor her gece yarısı umutlarımı kovuşturuyorum olmazların koğuşuna cebimde bir avuç dolusu ölüm kendimden ürküyorum dört duvar arasında esirim yahut gardiyanıyım dört duvar ardındaki tüm dünyanın ama geçesi yok, geçeceği yok kendi ellerimde ölüm reçetem ruhumda ayak izleri korkunun kendime korkağım dışıma delikanlı. şimdi tam da namlusundayım bu şiirin, ölüm yakın, daha uzatmamalı .. |