mızıkcı
Gözlerî kîmsesíz bír çocuktur şįįrlerīmīn
Tenha sokakları severîm, Píç ayrılıkları... Söküp durduğum kaldırım taşları kadardır, hùznúm Yüzümdeki çizgiler, Eski bir şehir hatırası Karabasanlarım ,sizinkilere çok benzer Boğazını sıkasım gelir bazen,çarşafın Sonra; az değildir,vazgeçip Yastiklara sataştigim Sevmek bazen,ölmektende beter En az sizin kadar iyi,kabus görürüm Avucumda erir güneşin sarisi Bense griye çalarım Siz söyleyin! Ölüm mü? Yoksa hayatmı mızıkçı? Kuş misali Bir yükselir,bir alçalırım. Sokakta oynayan haylaz çocuktur düşlerim Sabah, akşam kirlendikce yıkarım Önümden geçer sonbaharın gölgesi Ben bütün kışları sen sanırım |