I

ne zaman gözlerinin önünden geçsem
istesem konuşmak
gecenin perdesini çekerdin yüzüne
-kimsesiz evlere benzerdin-
evet
bir evimiz olmalıydı Lucien
...taraçasından begonviller sarkan
öylesine yoksul bir ev ki
-yalnız sevgiyle zenginleşen-


çok paramız olmadığına nasıl seviniyorum bir bilsen bazen
-yoksa dualarla hediyeleşemezdik-


bizi bir araya getirmeyen Rabbime binlerce şükürle
düşünsene!
yanımda olsan
alnım hep omzunda olacaktı belki
adın düşmeyecekti dilimden -ucu kıvrılmış bir seccadeye-
gözü yaşlı amin’lerle



II

anlatmalıydım halbuki
kuşların kırıntılara muhtaç olmadığı
kuyruklarının kesilmediği kedilerin
çocukların oynarken vurulmadığı
yalan söylemediği cücelerin
ve ezmediği karıncaları devlerin
altın kalpli teneke adamları
merhametli cadıları
ve paranın tahta kurulmadığı
o şiir ülkesini

hatta güzelliğini
aynı mısrada ölmenin



konuşmamıştık daha
masada içmeyi unuttuğumuz çaylar
çilek reçelli kurabiyeler
deli rüzgar
radyoda alaturka bir şarkı
annemin ördüğü şal omzumda

y o k t u

sen gittin koşar gibi
temmuzdu
kar topluyordu saçlarım


çok anlatacaklarım vardı
her seferinde neden tutulduğumu
harfleri yutkunduğumu
sana suskunluğumu




gittin sonra
anlamsız sabahlara
körkütük gecelere bırakıp beni
duvarları içiyordu sanki karanlık
küstah kadınlar gibi şımarık
siyah elbiseli

yıldızlara uzanmaktı belki
gölgeni öpmek
yürümek gibi bir aynadan
-dudağım laf kesiği-

sustum!
artık yalnızca Allah’a anlatıyorum seni
-üşüdükçe dilim-