Zordur o’nsuz yaşamak, her derde karşı durmak
Sevgisini tarife kalem nâçar, tanım az.
Beyhûde bir gayrettir, bir tek güne sığdırmak
Söz konusu anneyse, sevgi sınır tanımaz...

"YavruM"daki en son harf, güç katar eksik güce
Sorulmaz annelere, aslı, nesli, uyruğu.
"Öff bile deme!", demiş; böyle buyurmuş Yüce
Tac ettik gönlümüze bu ilâhi buyruğu.

İnsan; eşref-i mahlûk! Anne ondan da öte
Üryân gelen fâniye her saniye kol kanat!
Rabbim yazmış adını, sevgiye, merhamete
Düşü/ne/bilen için, var mı başka saltanat?

O’dur her dertli başa, tek teselli, dermân, diz
Yokluğu yürek yakar, tütmez evin bacası.
Sütten berrak, aktan ak; sevgisi duru, temiz
Makbuldür Hakk katında Rabbine ilticâsı.

Bir kez "ANAM" de de gör; duyar duymaz sesini
Beklemez tan vaktini, haşmetle doğar anne.
Binlerce dua süsler şifalı nefesini
Kasvetin karasını ışığa boğar anne.

Canından can verene sevgimi sunmak için
Beklemem her Mayıs’in ikinci pazarını.
Günü gecesi olmaz, ne aşkın, ne sevincin
Duyguma gem vuranın kazarım mezarını.

Varsın zaman değişsin, aklını yesin insan
Doğruya yanlış densin, ak karaya bürünsün.
Evlat anneyle bütün, annesiz yarım, noksan
O’nu ağlatan bedbaht gün görmesin, sürünsün!

Mürekkep olsa derya, sayfaları etsem dar
Yine güdük kalırdı, bilirim, methüsenam.
Ne bugün, ne de yarın; tâ ki mahşere kadar
Bırakma hiç elimi! Olur mu Canım Anam...

Mecit AKTÜRK
Berlin, 10.05.2014