Hayatının büyük bir bölümünde musikiye yer veren eczacı Nedim Timoçin Bey’e atfen yazılmıştır.

SON ŞARKI
Hayat gamlı bir şarkı, eksiktir son notası
Benim engin gönlümün şarkılardır yuvası.
Bir yanık beste duydum, sanki bir gazel sesi,
Belki Hacı Arif Bey, belki Itrî bestesi.
Kurumuş gönüllere güller diktim bağından,
Bir meyan duymaktayım, yârimin dudağından.
Bu şarkılarda gezdi gönül dünyam sınırsız,
Kalbimdeki sevdayı çaldı benden bir hırsız.
Ey kıpkızıl gonca gül, dünyalara bedelsin,
Ah, canım “İstanbul’um sen ne kadar güzelsin!”
Bir Şâir Nedim vardı, İstanbul sevdalısı…
Bir de ben, mavi gözlü o yârin belalısı.
Ayrılık zormuş gerçek, hem candan, hem cânandan,
Sana bir güfte verdim, kaç asırlık zamandan…
Eskiyen defterimden yırtılmış bir sayfa aç;
Her derde derman yazar, bana yaramaz ilaç.
Yanık kemanı duydum, tiz perdeden muhayyer…
Bu son coşku ömrümde, her şeyin bittiği yer.
Güllerim soldu gitti, başka dünya göründü,
Kokladığım nergisim, vuslat dediğim, dündü.
Şimdi yolculuk vakti, sen hoşça kal nazlı yâr,
Ölsem de seninleyim, yarım kalsa da bahar!
Kondum sarı çiçeğe, yordu artık nağmeler…
Kuş kanatlı sevgilim, duanda bana yer ver.

Ünver PAZARLI