En fazla kendine yenik düşüyor insan
Soruyor o muhteşem
O sırrına erilemeyen
Kıvrımlarında tükendiğimiz ah o gizemli neden
Biraz beyaz
Biraz gri
Sığmaz bu öyküye ne yeşil ne mavi
Ve
Ne de saydam suyun türküde ağlayan renk aczi sesi

Kendinde bitiyor
Kendinde çoğalıyor yeniden insan
Ne sultan
Ne beden
Andan ibaret
Küçük
Küçücük mutluluklara sığınıp
Çilekeş Ankalar diriltiyoruz ölümlerimizden
Oysa acıdan çoğalıyoruz yarınlara
Kördük
Acının dirayetinden

Var oluşa sığınıp sancıdan çoğalıyor ah ne çok ten
Ben mi olabilmek önemli bütün hikayelerde
Biz mi
Yoksa
Hepsi en başından beri boş mu
Asalak mıydık kökünden
.........
Çırpınıyor yalnızlığın süslü
O cezbeden hücrelerinde
Kırmızıdan
Şekline aldandığımız
Aslı neydi ki
O kalp dedikleri ömre söz geçiren

Ne de güzelmişsin
Ah ki ah
Sen
Adına çocukluk dedikleri cengaver
Yedin ömrü
Yedin gönlü
İflah olmaz artık bu ruhta seni tadan o nazlı ten

Hükümsüz söz
Hükümsüz göz
Hükümsüz şimdi kelebek büyüten eller
Eller
Mor burgaçlı bir fesleğen
Hadi dokun
Kan
Aldan
San
Dön zamanına yeniden

Acıya biteceğiz
Güneşin doğduğu
Biz tanımaz
Bize aldırmaz
Buluta ve uçurtmalara düşman
Bilinçsiz her seherinin acelesinden

Hükmediyor ömre
Önce diğerleri
Sonra
Kendi
Fendi
İnsan denilen
Ölüme ağıyoruz her mavi gözlü demden....


Saadet YILDIRIM