KİM BU YABANCI
günahlarımla yüzleşmenin sertliğinde erirken
yaşamamın anlamına bir adım daha atarken kendi ölü yüzüme bakıyorum nahoş bir dinginlikle sırtımı bir ürperti kaplıyor nereyedir içimin bu bitmez yolculuğu bu sıralar kendimi bir tuhaf şaşkınlıkla karşılıyorum kaderimin kavşağında dönerken talihimin halkasına takılıyorum kendime yeniden yabancılaşıyorum |
Aşk çaresizliktir ama bu yaşantı hüsranlarla tuzak...
Tebrik ederim.
Şiir çok hoştu...