KAYIP
aynaları kırdım
kırk yerinde bendim görünen bendim ya neredeydim ben bende iken ne zaman hiçlere karıştım sümbüldüm,güldüm,çiğdemdim el birliğiyle tarumar ettiniz bahçemi şimdi huzurun o kayıp sokaklarında yalpalayarak adımlarıma takılıyorum daha bir hırsla karanlığıma dalıyorum ölüyorum ulan ölüyorum yoksa öldüm de definsiz mi kaldım bu hissiyetsiz meydanlarda yarınlar kocaman ağızlarını açmış yutacak gibi benliğimden şuracığımda oturur okkalı bir korku tam yüreğimin üstünde adımlarım yine yalpalanmakta sendeleniyorum düştüm düşeceğim ha kıyametim yine de kendime gözyaşımı süsledim hüznümle buruk bir tebessüm günlerime düşen pamuk gibi yanmaktayım içten içe bu yangınımla dokunmayacağım ellerinize oysa ne çok arıyorum ellerinizi ellerimi ve içimdeki çocuğu |