biliyorum bir gün elinizden olacak ölümüm ,
bunca hüzün yüklemesi nedeniyle yüreğinize ...










sis çökmüş bir gecenin ortasında
sessiz bir gemidir yiter zaman
nice hayatlardan gelir geçer aklım an an
buğusu tüter tanıdık bir yüz’ün
sanki gözlerimin ruhunda
yaralı bir kırlangıç yine son nefesinde
bir an gibi savrulan ömürler aslında
geriye kalan bir kaç gülümseyiş
anımsamak için elbette
hep ağlamaktan sıkıldıkça



herkesin umurunda değildi hiç kimse
oysa, hiç kimsenin de herkes yoktu zaten fikrinde
kayıtsızca yaşandı bitti zaman
toprak aldı hepsini
sahi kim aldı ki o günahları
bilinmezdi kimin günahı
kimden kime devreden ilahi mirastı



her parçada bütünü kaçırdı insan
kalabalık bir tren garında
yağmurda yürümekti gam kederimiz
şemsiyesiz keyif akşamlarında
ne ıslak ayakların bir yorgun bedenle titreyişi
ne yırtık pabuçlar
ne de yuvasız mutluluk düşleri
uzaktı düşlere
çatısı akan bir göz odayı düşünemedik asla
öylesi yakışmazdı omurgasız gülüşlere



almayı öğrenelim derken vermeyi unuttu
en garibin dahi uçurum yamaçlarında
bekleyişlerine el olurken ellerimiz
düştü niceleri derin kuyulara
yaşam sevinçlerini çaldık çokça bitmedi yine ahımız
yetmedi yetmezdi şeytani ihtiraslara
daha daha çok olmalıydı günahımız



hepimizdik aslında o hiç kimse
ve hiç kimse gerçekte hepimizdik zamanın sonsuz akışında
yaz bitmişti farkına varamadığımız
zaman giderek tükenmişti
ömür mevsimin sonbaharıydı
bir iğde dalının kuruyan yapraklarında



kuruduk koptuk dallarımızdan
dağıldık bilmediğimiz başkalıklarda
ve yitirdik sevgileri
kör bakışların sisli akşamlarında



belki bir bakış ya da bir gülüş unutturabilirdi
tüm dertleri günahları
baktık bakmasına da
göremedik asla
katran gecelerin ortasında
çoğul hüzünlere bulanmış
yaşam renklerimizi sıfırlayan
kısmetsiz gecelerde sisli bir siyahı



hep bu yüzden çocuk
hep bu yüzden
bizim de bağımıza yalnızlık düştü
kendi ellerimizden



söyle çocuk
ne olur sen söyle
sen de sevdin mi ömrünce
gecikmiş vakitlere solgun
ve sisler arasında
hüzün yalnızlığında siyahı ...