Biliyorum,
Bir gün terk edileceğimi,
Seviyorum,
Bir gün bende sevileceğimi,
Amma ben yanılmışım,
Ben sana aldanmışım,
Yanmışım.

Duvarlardan ses gelmiyor,
Duvarlar sevgi bilmiyor,
Duvarlar konuşmuyor.

Bilemezdim taşların,
Bu kadar sert olduğunu,
Bir araya gelip de,
Kalbi oluşturduğunu,

Ben taşlara yazmışım,
Binlerce satır şiir,
Bunu ancak yapan,
Duvarcı ustası bilir.

Duvarlardan ses gelmiyor,
Duvarlar sevgi bilmiyor,
Duvarlar konuşmuyor.

Ey duvar konuşmazsan,
Hiç olmazsa yankılan,
Birde düşün geride,
Biri var bırakılan.

Sen sevgiden ne anlarsın,
Gözyaşında ne bulabilirsin,
Sen ancak kendi dünyanda,
Bir hayal kurabilirsin.

Paylaşmak ne güzel şey,
Bir duyguyu bir düşünceyi,
Bilinen bir gerçek ki,
Bırak artık düzmeceyi.

Ben yazdım bu şiiri,
Taştan duvarlara,
Eğer ki anladıysan,
Yankılan duyanlara.

Konuşun ey duvarlar,
Taşlar sizde konuşun,
Konuşamazsanız eğer,
Esin’i konuşturun,
Esinler konuşamaz,
Çünkü onun kalbi,
Taştan yaratılmıştır…
24.04.2001
MEHMET TOZLU