bak sevgili
sen de görüyor’musun
mor bir akşam indi üstümüze
içinde susuz yüreğimin çöl yangınları
ufkukta darmadağın çaresiz bulutların göz yaşları
havada gri bir hüzün kokusu
soludukça genzimi yakan
rüzgar neler anlatıyor duyuyor’musun
bir ömür yokluğun ıssız sahilinde
suskun ve yalnız bir adam
işte kanı çekilmiş bir şehrin
içimde kaybolduğu kayalıklar
bir kaç martı sessizce
yaralı halime ağlar



her bir parçası dağılmış
bir hayatın orta yeridir
severken ayrılan bilir
elbet bilirsin sen de
bir uçurumdur hayat düştüğün çıkamadığın
payına düşen ayrılıktır işte
bir baksana
kader defterinin parçalanmış sayfalarında
silinmiş bütün mutluluklar
ve renklerini alıp giden bir gün
kaç kez öldüğünü unutursun
aynalara bakmayı da
gördüğün asla kendin değildir aynalarda
bir hayaldir ki gözleri
senden yaşlı bir yağmur sürgünü
istersin de bakamazsın



toprağından ayırılan bir ağaç gibi
kurursun gün gün
yağmurlarda ıslanırsın da yine
susuz bir çölde ölümü yaşarsın
ayrılığın mevsimidir hiç geçmeyen
pencereni unutur serçeler bile
karanlık bir gridir
solgun bir ömrün bahtına düşen hüzünlerinde
gün ışıkları




her gün yeniden defnedersin yüreğini
parçalanmış sevdalar mezarlığında
son duası dahi yitik
bir kaç martının yanı’başına




gidiyorum şimdi gözlerim hüzün şehri
karlı bir dağın doruklarında sürsün varsın ayazım
bütün bulutlar insin üstümüze
vakit şimdi akşam
ey sevgili
belki de son seslenişim
bu hüzzam şiir sana



ve bil ki son dilediğim dualarımda
seni getirsin rüzgarlar
bu kar ayazında açmadan solan
bir kardelenin gözyaşlarında ...