kötü üvey anneydi yaşam...yırttı masal kitaplarımıŞiirin hikayesini görmek için tıklayın ben ağlamadım!
bulut ağladı sokaktan geçen çocuk bir anne ağladı eski bir resim ...gardrobumdaki mantom ağladı.. sen yine git falanca yerdeki o falcı kadına ruhumu okuttur bir kez daha söylesin sana -bildiğin gibi değil, mutsuz ve acı çekiyor! peşime bir kaç dedektif daha tak bir daha duy bir daha bak yalnızlığıma kare/kare gamzelerimde öldürüyorum yalancı gülüşlerimi...
|
Virâne kalmanın diğer adı kendi ile hesaplaşma olsa gerek..
Muhasebesini yapamadığımz tek hesaptır hayat ve kimvurduya teslim ederiz kimi zaman sonuçları, ya vurulur ifadede ki gibi
ya da kazanırız avın peşinde nefes nefese yorulan avcı gibi.
Kalemin babasızlığını bilirim, her gelişimde babaya yakılan o âğıt varya daha ben dilimi bile kıpırdatmadan annemin kemiklerini sızlatır cinsten
ne çok yanıyorsunuz şair, ne çok hâr içiniz inanın bu soğuklara rağmen bizler nârındayız hasretinizin.
Öyle çok üzülüyoruz ki hayatta
ve bunun sebebini dönünce aynanın karşısında buluyoruz yine;
biz
yani sen
yani siz..
yani kendim'iz..
insanın kendini affedememesi hayatı nice zorlaştırır bilirim! en çok da kendimiz izin veririz sanki bizi üzmelerine-bile isteye-
affetmiş gibi yapmak gerek belki bazı, kezâ yarına çıkmaya umut lazım değil mi?
Yorgun bir günün ardından parmaklarımı klavyeye ulaştıran bu şiir ve yürek..
var ol hep derim sizi okudukça zira sizi okumak hep güzel.. ve ses, selam olsun saygı ile.
Tebrik ve sevgilerimle..
Nar-ı Çiçek tarafından 2/24/2014 11:33:12 PM zamanında düzenlenmiştir.