Çeçen dâvâsına sâhip çıklalım
Uğruna öldüğü tek şey dinleri.
Onlar Şeyh Şâmil’in has torunları
İffetle, şerefle dolu dünler.

Ne sıcak bir çorba, ne sıcak bir aş
Gözlerden dökülür damla damla yaş
Kalmadı ülkede taş üstünde taş
Harâbeye döndü güzel hanları.

Kale gibi durur dağda kış günü
Yalın ayak yürür dağda kış günü
Aç, susuz can verir dağda kış günü
Buzları eritir Çeçen kanları.

Beslenir dağlarda ot yemliğiyle
Çay içer sapı yok bir demliğiyle
Her zaman yaşadı öz kimliğiyle
Hak’tan gayrısına dönmez yönleri.

Rus’u yenip çalım ile say etse
Kollarını kırıp okun yay etse
Yazdığı destânı bir bir pay etse
Şu kirli dünyâya yeter şanları.

Azık “kar helvası” aç olan yiye
Karlı dağda kardan kefeni giye
Ya gâzi, ya şehit olayım diye
Cânân’a adamış canım canları.

Halayından belli farklıdır toyu
Köle edemezsin asildir soyu
Ruslarla çarpıştı yüzyıllar boyu
Kendi kılıcına hasret kınları.

Onlar dağ başında biz evimizde
Onlar çile çeker biz keyfimizde
Onlar işkencede biz zevkimizde
Bir hüzündür çöker bayram günleri.

KARA, zâlimlerin çırasın yakma
Onlar yakıp/yıksın, sen yuva yıkma
Rabbim Çeçenleri yalnız bırakma
Senden tek isteğim koru onları…

16/03/2000
Hanifi KARA