bırakır giderler azizim insanı
yalnızlık denen soğuk bir taşın üstüne...

beklersin her daim
gün biter,güneş yiter
kalakalırsın ortasında şehrin...

ellerinde ıslak tomurcukla bekleyen,
kavruk yüzlü bir kadın kalkar yerinden.
devinir göğsünde bir soluk
delinir göğüs kafesi
bir ahh!!! daha çeker hayattan
zahmetlidir nefesi
bu yüzden sana yetmez bir ömür azizim
bu yüzden kısadır ...

tezgahını toplar karşı kaldırımda bir ihtiyar
ruh yorgunu omuzlarından,
bir gün daha indirir torbasına.
izmarit kokar parmakları
yavaştan alır
ağırdan alır
dolar heybesinde biriktirdikleri
bu yüzden sana zorlaşır yaşamak azizim
bu yüzden ağırlaşır...

koşuşur zaman bir kadının parmak uçlarında
kaç parçaya bölmüştür yüreğini
kimbilir hangi parçasıdır ağlayan
bir ucu çocuk,bir ucu anne,
bir ucu yardır dağlayan
kaybolur kalabalığında kimliği
unutur içindeki sessizliği
susar kendine
ağlar hıçkırıkları
bu yüzden sana düşmez ağlamak azizim
bu yüzden hüzünkardır yürekler...

gün biter,güneş yiter
kalakalırsın ortasında şehrin
perdeleri kapanır sonra evlerin
asılır kilitler
bir yudum daha alırsın hayattan
sarılırsın yama tutmaz düşlerine
sarılırsın yalnızlığına
’öyle olsun’ dersin sadece
’öyle olsun’ ... sessizce
kimse içini bilmez ,
kimse duymaz bağıranlarını.
oysa,
göz ıslanır azizim,
söz ıslanır dilimde...
bu yüzden bana düşmez söz arşınlamak
bu yüzden tek işimdir ağlamak...
yolum dar
gönlüm har
içimde yar
bizim ki de böyle olsun azizim
varsın ’öyle olsun’

’öyle olsun’

AYŞE IŞIK UYANIK
17 ŞUBAT 2014