Gelip kondu güvercin ellerine
yıldızlardan kalma şiirdi gözleri
suların en durusunda
ak yüceydi benliği...

Tâ ki
toprağın sayfasını koparana kadar!

Yaprakları eksik defterlerin
kalmayan vicdanların
mürekkebi bitmiş!

Örtülmez artık virgül sayfalarda
silinmez izleri kalemin...

Kimseler anlamadı kokusunu
Bakışı tohumdu
Acıttığını kimseler bilmedi
Aranır alnında güller

Çığlık çığlığa biçildi toprağı
Ananın feryâdı
kurtar varlığımı..!

Baygın türküler dillerde
yakıp kül ediyor
Geri ver umudumu, sevincimi,
şarkılarımı
bir de beşiğimi...

Devran dönüyor terse
duymaz seni bağır bağır
Canı bedenlere bölen öfke
Kâhır gelir ağır ağır

Şimdi anasız babasız bebeler
Ölür nice gençler
Zincirler kelepçeler
Vicdan kör ve sağır

Zevki sefa içinde tepinen
insan kanıyla beslenen
tüten dumanın
ateşiyle yan!

Dilsiz yüreksiz kör savaş
Çocuklara nasıl kıyar..!