Ölü Kuşlar KorosuArzın son durağında Hayal boşluğunda bir yer... Kül giyiniyor bedenim Tüm renkleri sıyırıp Sûrete hapsoluyor aşk kanamalı, ağır hasta vicdan Bitkisel hayatta sadakat... Kör,sağır bir akşam Uçuşmada körpe düşler kuşağı Yeknesak söyleşmeler Dem almada karanlıktan Sancı büyürken ulu orta Koşturur durur ciğerimde Kaypak, uğursuz nidâlar... Varsayalım unuttuk Kenti kuşatan ihaneti Düşenleri görmedik Ağlamalara kapattık kulağımızı Zihnimizi söndürdük aşkın kör ziyâsıyla Sakladık merhameti... Haydi bir de öldük diyelim tüm bunların üstüne Kapandı perdeleri yaşamak denen illetin Sardı ufku yekpâre bir sessizlik Karanlık uğuldarken sahipsiz duvarlarda Gölgelerin izinde aramak var güneşi Ve kuşlara zimmetli meltemlerin koynunda... Doldu miadı uçmanın Kilitleyip göğ(s)ümüzü Sol(uğ)umuzu üfledik zamanın avuçlarına Hükümsüzdür kanatlarımız... Çocuklara devrettik mülkün temelini gelecekler tozu dumana katarak... Baharı yeşertecek umut Acıyı kanırtarak... Özlem Tarhan Yağcıoğlu Şubat/on dört |
Kaleminiz daim ve güçlü olsun..