zamanın yaşlı durağında
söylenir gidenlerin ağıdı
yaslı kalem yazar ha bire
hüzünlü destanını kalanların
topunu yakasım gelir
sevdadan dem vuranların!


ağladıkça
ummana karışır hatıralar
buhar olup yüreğimin sıcağında
dökülür dallarımdan
bir zamanlar şefkatle gezindiğin
çorak topraklarıma
kaybolmuş çocuklar gibi
ıslanırım bu mahur sağanakta...



kabına sığmaz özlem
elde avuçta durmaz sevda
hani iğne atsam
düşmez yere gözyaşımdan...
ne zaman değse kirpiklerime gece
yeni bir güneşe öykünür gözlerim
varlığına gebe iklimler yaratma hevesiyle...




başka nasıl ısınır
yokluğundan buz kesmiş bedenim...
gözlerin girer kanıma;
sığınacak bir suç mahalli arama telaşıyla
yangınlara körük şimdi ellerim..



bir ateştir ki
düşer elimden kadeh
savrulur şarap
kan kızılı dağılır hayat...



bak
gör
duy
hisset;
nasıl yanar
zemheride şubat...







Özlem Tarhan Yağcıoğlu
Şubat o’nu vururken...