Bir sabah uyandım
hafif epileptik nöbet geçiriyordum
dejavu deneyimiydi hiçlikti bu;
"ilk felsefi" hiçlik
geceden kalma hayaller; harita, model
ve hipotezler yaratmam süreçti
"bilinç dışı"
duygularımı durmadan yoğunlaştıran
sonsuzluğa uzatan


kafama su dökmek için
bahçede ceviz ağacına kepçe bağladım
önce yağmur yağıyor birikiyor
güneş açıyor ısıtıyor
herkes bu eyleme gülerken
ben programlı "nedensellik" diye adlandırıyorum
kökleri minnacık kuantuma uyarlı
başımın angaryasında ki "kıl" lar
marihuanaya ihtiyaç duyar
görüntü, ses, düşünceler
molekülün ilgisiz parçalarını tamamlar
yıkandıkça tamamlanır

yalnızlık teorisi bile bende farklıdır
"nefesim kesilir" yalnızlıkta
dilim etkisini yitirir "acımsı pelteklik"
firijit kuruluk -köpüğümsü
yaşamak için "nasıl demek gerek"
bir deyişle "hımm humm"
yine tıkanıp kalıyorum
ödemem gereken bir bedel var
biliyorum "lunapark" sevincinde
mazoşist oldum "özgürce konuşamıyorum" ama
mutluluk taşları diziyor
labirent parçalarını oluşturuyorum
katmanlarını tamamlayıp
şizofrenik temasta bulunacağım
"iç konuşma dürtüsüyle"
ki bu temas sayesinde
aklımın içinden "kötüleşen" mistik’
egzotik duyu üstü dürtülerden arınacağım

kafam az kırık
kalemimde biraz "Nietzsche" nin süslü dili
aklımda "İskender" in müstehcen cesareti
tropikal, dengesiz incelikleri keşfedeceğim
insan üzüntüsü ve sevinciyle kendimden geçtiğim
yalnızlığı zırıldayacağım
başka bir uyanış sendromuna.