Acı-5
Direnişlere mahkûmdu zaman
Ölümlere yol alırken ben Hırpalanmış yalnızlığım Gitme vaktinin yaklaştığını haber veriyor tenime Acı’yı yalıyorum gecenin soğuk ateşinden İçimi son kez seninle ısıtıyorum Kusursuz şehvetimle Özlemin en kör yerinde yakalıyorum Azrail’i Her sevişmemizde kanatıyor bileklerimi Ürperiyor yüreğim Kan kaybında ruhum Zamanın sen halinde arzuluyorum ölümü Ve acının sivri ucuyla yazıyorum Bir şiir’in bitiş düşündeyken sahipsiz yürek Gözlerim kayıyor bir bedenin ölü yanına Kahpe zamanlar içinde kayboluyorum Lanet ediyordum ardından akıp giden hayata Ve ihanetin koynundayken sevda Bir ateş yakıyorum yüreğimin sensiz yerine Vebalimi yüklerken imansız yarına Ahmak bir şair edasıyla Sana son şiirimi yazıyorum Silkiniyorum önce Geceye düşüyor gölgem Ne kadar çok olmuş aydınlatmayalı odamı Bir ölüm provasına yatarken insanlar Hayatı oynuyorum şimdi Ne güzel! Güneş’i doğuran ana Zifir karası gözlerini yumarken her sabah Mil çekiyorum yüreğime Duyulmasın serseri çığlıkları kalbin Cehennem alevleriyle çevrili yüreğim Bir buz dağının soğukluğundan kopardığım gidişinle Kusursuz bir son hazırlıyorum yalnızlığıma Yüzümden akıyor avuçlarında körelen yaşam Susuyor dipleri yosunlaşmış gözyaşlarım Açık kalmış yürek penceresinden vurulan gizimizle Morarmış bedenimden bensizliğe dokunuyor hüzün Azrail’in duvağına uzanan ellerim titremede Damla damla İbrahim’in değmelerinde salınırken hayat Süzülüp göğsünden düşüyorum mahremine ölümün Korkak ve yorgun karanlıklarındayım gül/yüzün Düğümleniyor son nefesimde gülümseyişin Gidiyorum kalbim cam kırıklarıyla yüklü Ölümden bozma bir ürperti sızıyor düşlerime Zamanı soyunuyorum tenimden Bitiyorum Araf’tayım Kendi kıyametini yaşıyor ömür Bir ezan sesi yükseliyor kulaklarımdan Ayaz vurmuş gölgemden yıldızlara asıyor beni sevdan Kapanıyor perde ve ölüyor zaman... |
gitmez dediğin kaç kişi yanında ..
Ölüm en kötü ayrılıktır derler oysa ben ölmeden yitip/bitip gidenlere ağlarım..
Tebrikler.