Ben teşekkür ederim,varlığınıza...

Bazen bozmak gerekiyor büyüyü. İnsanın kendisiyle dalga geçmeyi başarması gibi düşünün..

Teşekkür ederim.

Benim yapım;kimseye yanlış yapmamak üzere kurulu.Ve sevmediğim huyumdur;hatayı asla affetmem. Hayat kısa,bunu da hatalarla geçirmemekti amaç,ne yazık ki mimkin olmadı..Ne diyelim...Vardır her hatada bir hayır :)

Teşekkür ederim

Unutmak şartlı reflekstir bence eğer şartlamadı iseniz kendinizi unutmazsınız. Yapılan kötülüğü affetmeli kendimiz için ancak asla şartlı refleks haline getirip unutmamalıyız. Yoksa belirttiğiniz olur.

Çok iyi anlattınız hepimizin içindeki durumu ki çoğu şiirinizde bunu görüyorum okurken zaten de tek nacizane görüşüm affetmeniz gerekliliğine kendinizi şartlamanuzdır , unutmaya değil...


Dostlukla

:) Laf olsun diye söylemedim inanın. İnsanoğlunun en büyük özelliği unutkanlığıdır!Hatırlar,tamamen silmez hafızasından. Bakın affetmek çok farklı bir durum. Şöyle düşünün;İhaneti affedersiniz fakat bu sizin yeniden birlikte olmanızı gerektirmez. Affetmek büyüklüktür her zaman fakat affettiğinize yeniden güvenmek unutkanlıktır ve kişinin en büyük zafiyetidir.Ben şahsım adına konuşacak olursam;bu hayattaki tüm kazıkları kendimden yedim.Birilerine tekrar güvenerek.Çünkü unutmak istedim,unutma gerekliliğine inandım.Hemen hemen çoğumuzda var bu durum...

Dışarıda bir dünya var bu doğru,lüzumundan fazla gerçek bir dünya.Hatayı kaldırmayan bir dünya.Bizim hatalarımız da unutkanlığımızın eseridir. Bu insanın doğasında var ...

Gülümsemeyi anlattınız.İyi de olsanız kötü de olsanız tebessüm edebilirsiniz.Peki gözyaşı? Birilerine kötü olduğunuzu belli etmek adına ağlayabilir misiniz?Utanmayı geçelim. Günlük hayatta onlarca kişiye sahte tebessümlerle eşlik diyoruz hepimiz.Peki hiç sahte göz yaşlarıyla eşlik ettik mi? Hayatın en güzel ironisi olurdu bu belki de...Gülümediğiniz insanlar sizin kendinizi unutkanlığa programlamanızdır.Çünkü bir hayatın varlığına inanıyorsunuz,o hayatı yaşama gerekliliğinize...

Velhasıl insan unutur.Ama kimileri isteyerek,kimileri istemeyerek.. Ama unutmak bir hayat felsefesidir.

Valla koptum gittim :)Umarım anlatabilmişimdir :)

Ben katılmıyorum görüşünüze , insanoğlu unutmaz hiçbirşeyi ...unutmaz ama kötülüğü sadece affeder ya da iyilikse gördüğü iyilik için fırsat kollar kendince...

Ayrıca demek istediğim şuydu hayatı kötü geçiriyor olmamız diğer insanların iyiliklerine dahil olmamamıza veya güneşe eşlik etmememize sebep olamıyor . Çünkü ne olursa olsun ertesi gün güneş açıp, başımıza ne geldiğini bilmeyeninsanlara gülümseme zorunluluğumuz mevcut, çünkü başımıza gelenden onlar sorumlu değil ve bilmiyorlar... Ben o kadar kötümser düşünmüyorum, gerçek insan hep umursar diğer insanı...ama bazı hisler var ki etkiliyor işte hayata bakış açısını... İşte o psikolojideki insan diğer insanların gözünde kendini umursanmıyor olarak niteleyebilir... Bu da acı içinde, zoruna gidebilir...

Daha net ifade etmeliyim sanırım düşüncemi :)

Dostlukla

Dediğiniz gibi.. İnsanoğlu unutur,herşeyi... Kendine yapılan iyiliği de,kötülüğü de...

Ve ne yaparsanız yapın,kimsenin umurunda olmaz bir süre sonra...

Teşekkür ederim