tahta beşiklerde
kah Van’a, kah Muş’a, kah Mersin’e
kent kent, ilçe ilçe çoğalırdı umut
çoğalırdı Diyarbakır’dan perçemi leylisine

Anadolu’nun yeşiline
..........Ege’nin mavisine
tahta beşiklerde
kundaklandığımız toprağın rengiyle
toprağın rengiyle büyürdük kardeşliğe

türedi hak yiyiciler
türedi fitneler tuttu dört bir tarafı
şimdi kederden merdivenler dayıyoruz gökyüzüne
üstüne şiirler yazıyoruz kayıplarımızın

yürekler kanıyor tiktaklarında saatlerin
yırtarak geçiyor gövdeleri zaman
zaman kana bulanıyor

kimi görsen
kimi düşünsen acılı yalnızlık
gözler katranla boyalı
gözler güz boranı
yaralı, tepeden tırnağa
yaralı

suspus olmuş, nicedir gülmeyi unutmuş
sarıp sarmaladığımız, dizdize soluklandığımız
ekmeğini yiyip, suyunu yudumladığımız
yarenlik bulduklarımız, yaralı

mavi damarlarda pıhtılaşmış bir kan gibi donup kaldık
ağıtlarla, iniltilerle aşındırdık gırtlağımızı
bu ne yaman bir acı
hangi saça dokunsak darmadağınık

üstümüze yağmur gibi yağan bu kara günlerde
göze düşmeyen-söze dönüşmeyen
güneş kimin göğsünde

parça parça bölünmelerin eşiğinde
sararmış yüzlerden, soğumuş tenlerden çıkıp giderken
ve inlerken inim inim
iman kimin göğsünde

küsmüş sırtımızda gezdirdiğimiz çapa
elimize aldığımız orak
alın teri döktüğümüz
küsmüş yakası açık ak toprak

boş sarnıçlarda çığlıkları duyulan
sallanıp kanat çırpan çocuklar şahittir
yabanın dorukları çınlıyor tarla kuşlarıyla
korkunç şamata duyuluyor
gelecek belirsiz

boyasın yüzünü, tarasın saçlarını
süslensin arsızca
bu dünya var ya
bu dünya



Müsadenizle