kuruyan yaprak misali dökülünce insan uçuğunu yayan kendisi oluyor ne kadar uslu da dursa kar kiri temizlemiyor
kibritin ucunda yatıyor ölü küller fosfor aşağı halkın kulak zarları geliyorlar -ölüyorum, diyerek düştü her biri günlerin belki de bir cam bardak lazım dayayıp tenine aşkın ve nâzım, kim bilir daha neler mırıldanıyordu
kükürt asil bir katil ruh deliğine batırılmış antenleri kırıyor foseptik çukurunda kılları ruj öpüşlerine gece kurdu dökülünceye kadar sefil insan biraz kemik, kan
yaralı askerlerin hikâyelerine ortağız ödeşiyoruz geçmişle çağ çapına göre döşüyor parkesini atkılar yağ yığını yırtılan göğün ay sevgisi köpüklü akşamlardan kalma bir yabancıya atların çatlayan damarlarını anlatıyor
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.
Şiirlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.
Nihavend Sürtünme şiirine yorum yap
Okuduğunuz şiir ile ilgili düşüncelerinizi diğer okuyucular ile paylaşmak ister misiniz?
Nihavend Sürtünme şiirine yorum yapabilmek için üye olmalısınız.